Inkaso dokumentowe (ang. documentary collection) jest popularną formą rozliczeń w handlu zagranicznym. Zawdzięcza to prostej i przejrzystej procedurze oraz nieangażowaniu środków własnych importera przed odbiorem przesyłki. Zapewnia eksporterowi kontrolę nad towarem do czasu zapłaty lub akceptu traty przez importera. Ryzyko eksportera polega na braku pewności wykupienia inkasa przez importera, który tymczasem nie ma możliwości weryfikacji towaru przed płatnością.

Inkaso dokumentowe polega na złożeniu w banku przez eksportera dokumentów inkasa i instrukcji określającej warunki, jakie musi spełnić importer, aby otrzymać te dokumenty. Bank eksportera przesyła dokumenty wraz z instrukcją do banku inkasującego, który zwraca się do importera o zapłatę (inkaso gotówkowe, ang. D/P – Documents against Payment ) lub wystawienie akceptu (inkaso terminowe, ang. D/A – Documents against Acceptance). Importer wnosząc opłatę lub akcept otrzymuje w zamian dokumenty inkasa, którymi zazwyczaj są faktury, dokumenty stwierdzające tytuł własności (konosament), polisy ubezpieczeniowe, i inne dokumenty stosowane w obrocie handlowym, jak świadectwa pochodzenia, certyfikaty itp. W oparciu o te dokumenty spedytor importera zwolni przesyłkę u armatora, ewentualnie dokona odprawy fitosanitarnej lub weterynaryjnej, odprawi ją celnie i zorganizuje jej dostawę do miejsca przeznaczenia wskazanego przez importera.